رقم هایوارد از اواخر دهه 1930 به طور گسترده به فروش رسید و تسلط این رقم در سراسر جهان اکنون کامل شده است. اولین باغات تجاری و کاشت در مقیاس بزرگ در همین زمان اتفاق افتاد.
باغداری کیوی نیاز به تصمیمات شجاعانه و شجاعانه داشت، زیرا کار سخت بود، هیچ الگوی مدیریتی اثبات شده ای توسط پرورش دهندگان وجود نداشت و مشکلات زراعی در زمان وقوع آنها با آن مواجه شد.
جنگ جهانی دوم و سپس مشوق های کشاورزی و بازاریابی از دهه 1950 تا به امروز منجر به گسترش سریع جغرافیایی باغ های میوه در نیوزلند، استرالیا، شیلی، ایالات متحده آمریکا و اروپا، عمدتاً ایتالیا، فرانسه و یونان شد.
در ایتالیا، محتوای بالای ویتامین C به کیوی در سال 1401 شهرت یافت. در حدود سال 1922، هایوارد رایت، مهدکودکی که در نزدیکی اوکلند، نیوزیلند زندگی می‌کرد، گیاهانی را در فهرست خود عرضه کرد.
این گیاه را به عنوان «کوهنورد فوق‌العاده میوه‌دهی» فهرست کرد و آن را به عنوان یک میوه جدید بسیار ارزشمند معرفی کرد، زیرا در زمستان در مدت طولانی می‌رسد.
بنابراین میوه را به یک مکمل ارزشمند برای کمبود میوه های زمستانی تبدیل می کند. در سال 1886 به کیو فرستاده شد. در سال 1878 به ایستگاه ماموریت کلیسای اسکاتلند در چین برمی گردد.
در اوایل قرن بیستم، دانه ها و گیاهان به عنوان کنجکاوی زینتی بدون اشاره به میوه های خوراکی در نظر گرفته می شدند. معرفی کیوی به نیوزیلند را می توان به معلم مدرسه ای به نام ایزابل فریزر ردیابی کرد.
در سال 1904 از بازدید از چین با دانه ها بازگشت. اولین نمونه های گیاه شناسی توسط کشیش در حدود دهه 1750 و بعداً توسط رابرت فورچون، جمع آوری کننده گیاهان، به اروپا فرستاده شد.
این مشاهدات با افزایش برون ده ادراری ویتامین C در دو میوه کیوی در روز تأیید شد که همزمان با رسیدن سطح پلاسما به حدود 60 میلی مولار بود.
این نتایج داده های فارماکوکینتیک لوین و همکاران را تایید کرد. نشان داد که سطح ویتامین C پلاسما در انسان با مصرف حدود 200 میلی گرم در روز اشباع می شود. این معادل خوردن تقریباً دو کیوی در روز است.
